Όταν εξέλιπαν τα άλλοθι...

Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί δεν θα ξαναχαμογελάσει ποτέ. Δεν θα πραγματοποιήσει τα όνειρά του, δεν θα αναμετρηθεί με τους φόβους και τις αγωνίες του. Νεκρό από σφαίρα αστυνομικού, στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά στα μάτια του κόσμου που έπινε τον σαββατιάτικο καφέ, ανήμερα του Αγίου Νικολάου.

Σε ένα κράτος που διεκδικεί γενικώς το ανεύθυνο και το ακαταλόγιστο, είναι καιρός όσοι υπεύθυνοι σφυρίζουν αδιάφορα και γυρνούν από την άλλη στο πρόβλημα που λέγεται αυθαίρετη και παράνομη συμπεριφορά της Αστυνομίας να αφυπνιστούν.

Στο ότι ένας αστυνομικός αισθάνθηκε ότι έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή, να σκοτώσει έναν συνάνθρωπο και μάλιστα ένα παιδί οδήγησε μια μακρά σειρά γεγονότων που επί δεκαετίες κάνουν τον πολίτη ανασφαλή και έμφοβο στην άσκηση ακόμη και των συνταγματικών του δικαιωμάτων.

Στην τραγωδία οδήγησε η επί χρόνια ανοχή του κράτους, των κατά καιρούς κυβερνήσεων αλλά και των διωκτικών και δικαστικών αρχών στους άγριους ξυλοδαρμούς πολιτών, φοιτητών, εργαζομένων, συνταξιούχων, ακόμη και αστυνομικών, κατά τη διάρκεια πορειών, συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, διαμαρτυριών, διεκδικήσεων. Ξυλοδαρμοί απρόκλητοι, μανιώδεις, επικίνδυνοι για την υγεία και τη ζωή. Με παράλληλη ρίψη επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία και απαγορευμένων χημικών ουσιών προς... εξουδετέρωση της διαμαρτυρίας... και της δημοκρατίας!

Στην τραγωδία οδήγησε σειρά άλλων «μεμονωμένων» περιστατικών, θυμάτων που «μπήκαν στην πορεία της βολίδας» , «σκόνταψαν κι έπεσαν» στη «γωνία της ζαρντινιέρας» ή «αυτοτραυματίστηκαν», που βιντεοσκοπήθηκαν να κακοποιούν αλλήλους προς τέρψιν των αστυνομικών που τους κρατούσαν, που δεν έφτασαν ποτέ ενώπιον αρμόδιας δικαστικής αρχής όπως ο δύστυχος μετανάστης που εξέπνευσε κρατούμενος και τόσων άλλων σιωπηλών μαρτύρων, μεταναστών, αδυνάτων που δεν τολμούν να εξιστορήσουν όσα βίωσαν.

Πρακτικές της ντροπής που χλευάζουν το Κράτος Δικαίου κι εγκαθιστούν τη βαρβαρότητα ως υποκατάστατο της νομιμότητας.

Στην τραγωδία οδήγησε εξίσου η υποκρισία ορισμένων (όχι λίγων...) εισαγγελέων και δικαστών που δυσανασχετούν όταν ένας προσαγόμενος ενώπιον τους καταγγέλλει κακοποίηση από αστυνομικά όργανα, η εθισμένη δυσπιστία απέναντι στις καταγγελίες πολιτών για κατάχρηση της αστυνομικής εξουσίας, η πολλάκις απαντώσα «αγαστή συνεργασία» εισαγγελέων – ανακριτών – αστυνομικών - ιατροδικαστών, που τρέπει τη δικαστική εγγύηση σε κενό γράμμα.

Από τον εθισμό των θεσμών, των αρμόδιων φορέων και παραγόντων, όμως, οδηγούμαστε πλησίστιοι στην κοινωνία της συνενοχής.

Τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας είναι υπόλογα. Και υπεύθυνα να αναλάβουν δράση ώστε ο ρόλος της Αστυνομίας και των αστυνομικών να εστιαστεί και να περιοριστεί στην αποστολή της: στην πρόληψη και πάταξη της εγκληματικότητας, όχι στην ενοχοποίηση και καταστολή της διαμαρτυρίας. Στην προστασία και όχι στον εκφοβισμό του ανθρώπου και του πολίτη . Στην αναζήτηση και συλλογή στοιχείων, όχι στην κατασκευή και χάλκευσή τους. Στην προάσπιση και όχι στην παραβίαση των δικαιωμάτων των ανθρώπων και των πολιτών.

Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε τυχαία και μεμονωμένα περιστατικά, αλλά σε ένα κωδικοποιημένο σύστημα βίας που αποτελεί έκπτωση πολιτισμού και προκαλεί τις ηθικές και κοινωνικές δυνάμεις της Δημοκρατίας.

Η ανοχή είναι συνενοχή και το τίμημα τεράστιο όταν μετριέται σε ανθρώπινο αίμα.

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”, στήλη Εν-στάσεις, 10.12.2008