Η “δίκη” ως άλλοθι για εγκλήματα

«Πώς εκείνοι που παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα καπηλεύονται κεκτημένα του κράτους δικαίου»

Μόνο αποτροπιασμό προκαλεί το γεγονός (και όχι απλώς το θέαμα) της εκτέλεσης του Σαντάμ Χουσέιν, δύο μέρες πριν εκπνεύσει το 2006, λιγότερο από 2 μήνες από την πρωτοβάθμια απόφαση, μετά από μία «δίκη» κατά την οποία δολοφονήθηκαν τρεις συνήγοροι του και αντικαταστάθηκε ο πρόεδρος του Δικαστηρίου, ο οποίος κατήγγειλε ότι δεχόταν πιέσεις.

Μόνο αποτροπιασμό και αγανάκτηση προκαλούν και οι δηλώσεις της επίσημης ηγεσίας των ΗΠΑ περί εκτελέσεως μετά από μία «δίκαιη δίκη» και ο... χαιρετισμός της εκτέλεσης από τον κ. Μπους ως «οροσήμου» για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου (!!!).

* Ο κυνισμός με τον οποίο οι ΗΠΑ και οι εκάστοτε «πρόθυμοι σύμμαχοι τους» επιχειρούν να εξωραΐσουν τη βαρβαρότητα συνδέοντάς την με όρους και θεσμούς του κράτους δικαίου, προκειμένου να νομιμοποιήσουν λάθρα τα δικά τους διεθνή εγκλήματα, δεν είναι πρωτόγνωρος:

- Το 1998 η ισοπεδωτική επίθεση στη Γιουγκοσλαβία με καταιγιστικούς βομβαρδισμούς πολιτικών στόχων και αμάχων, με χρήση μάλιστα απεμπλουτισμένου ουρανίου, είχε βαφτιστεί «ανθρωπιστική επέμβαση». Τα διεθνή εγκλήματα του NATO, με πρωτοστατούσα την κυβέρνηση Κλίντον, δεν δικάστηκαν ποτέ από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την Πρώην Γιουγκοσλαβία, μολονότι είχε αποκλειστική δικαιοδοσία και παρά τις υποβληθείσες μηνύσεις.

- Αντίθετα, ο αρχηγός του κράτους που δέχθηκε την επίθεση, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, οδηγήθηκε στο εδώλιο του ίδιου Δικαστηρίου για μια άλλη... «δίκαιη δίκη».

Τόσο δίκαιη που η προφυλάκισή του διήρκεσε σχεδόν πέντε χρόνια, όταν το ανώτατο όριο προφυλάκισης στη χώρα της είναι 18 μήνες. Τόσο δίκαιη που τερματίστηκε αιφνίδια με το θάνατο του, υπό αδιευκρίνιστες και περίεργες συνθήκες, στις φυλακές της Χάγης. Τόσο δίκαιη που η εισαγγελέας του δικαστηρίου Κάρλα Ντελ Πόντε, με δημόσιες δηλώσεις της απέκλεισε, αμέσως και προ πάσης διερεύνησης, κάθε άλλο ενδεχόμενο πλην της αυτοκτονίας και του φυσιολογικού θανάτου, που ως «μόνα ενδεχόμενα» θα διερευνηθούν, εκφράζοντας ταυτοχρόνως την... θλίψη της όχι για το θάνατο του προσωρινώς κρατουμένου, αλλά γιατί... δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο της.

- Ο επιθετικός πόλεμος στο Ιράκ, τον οποίο ξεκίνησαν οι ΗΠΑ το Μάρτιο 2003 εντάχθηκε στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και βαφτίστηκε «επιχείρηση ιρακινή ελευθερία». Κατά τη διάρκεια του έχασαν τη ζωή τους δεκάδες χιλιάδες άμαχοι, καταστράφηκαν πόλεις, οικισμοί, μνημεία και τεμένη, ενώ αιχμάλωτοι πολέμου βασανίστηκαν άγρια από τις δυνάμεις κατοχής σε φυλακές όπως το Αμπού Γκράιμπ.

- Ούτε οι υπαίτιοι αυτών των εγκλημάτων «πρόθυμοι σύμμαχοι» λογοδότησαν μέχρι σήμερα στη Δικαιοσύνη, μολονότι ο εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου είχε γίνει αποδέκτης εκατοντάδων μηνύσεων για εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία, από Αμερικανούς και Βρετανούς στο Ιράκ. Μεταξύ αυτών των μηνύσεων, η μήνυση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, με την οποία προσκομίστηκαν δεκάδες βιντεοκασέτες και εκατοντάδες στοιχεία και προτάθηκαν δεκάδες μάρτυρες.

* Δυόμισι χρόνια μετά την υποβολή της ο εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, Λούις Μορένο Οκάμπο, χωρίς να εξετάσει κανέναν από τους προταθέντες μάρτυρες, πολλοί από τους οποίους ήταν δημοσιογράφοι – πολεμικοί ανταποκριτές και αυτόπτες των εγκλημάτων, ούτε και κανέναν άλλο μάρτυρα, και χωρίς να διατάξει καμία επιτόπια έρευνα ή έστω αυτοψία, έκρινε ότι... μόνο στην περίπτωση 4 έως 12 θυμάτων συντρέχει περίπτωση διάπραξης εγκλημάτων πολέμου (!!!), αλλά... προκρίνεται να διερευνηθούν τα εγκλήματα στη Βόρεια Ουγκάντα, στο Κονγκό και στο Σουδάν (Νταρφούρ), επιβεβαιώνοντας, δυστυχώς -προς το παρόν- τους φόβους ότι αυτό το νέο δικαστήριο θα ήταν ένα δικαστήριο για τις χώρες της Αφρικής και όχι της Ευρώπης και της Β. Αμερικής.

* Και ενώ οι δράστες των διεθνών εγκλημάτων που διαπράττονται στο Ιράκ από το 2003 μέχρι και σήμερα απολαμβάνουν ασυλία με τη σφραγίδα του εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, οι ίδιοι αξιώνουν και φροντίζουν να (κατα)”δικαστεί” ο Σαντάμ Χουσέιν για εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν το 1982.

- Κανείς δεν μπορεί να μιλά για δικαιοσύνη ούτε και για δίκαιη δίκη, με ανατριχιαστικό απολογισμό 3 δολοφονημένους συνηγόρους υπεράσπισης και διαδικασία «εφέσεως» που διήρκεσε λιγότερο από δύο μήνες. Ούτε είναι ανεκτό να θεωρείται η δολοφονία-εκτέλεση τρόπος απονομής δικαιοσύνης.

* Εκείνο, όμως, που εξοργίζει είναι ότι η υποκριτική ικανοποίηση για την... «δικαιότητα της δίκης», και διότι «αποδόθηκε Δικαιοσύνη για... εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», εκφράζεται από την ηγεσία της υπερδύναμης.

- Εξοργίζει γιατί οι ίδιοι που προφασίζονται ότι ενδιαφέρονται για τη Δικαιοσύνη και για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι οι ίδιοι που επιχείρησαν να παρακάμψουν ακόμη και την εθνική τους Δικαιοσύνη, συστήνοντας αντισυνταγματικές στρατιωτικές επιτροπές παραβίασης θεμελιωδών δικαιωμάτων και στήνοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανιστηρίων εκτός της επικράτειας της, για τους «εχθρούς», στο Γκουαντάναμο.

- Είναι οι ίδιοι που, ήδη το 1998, όταν ψηφιζόταν το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, στο οποίο τυποποιούνται και ποινικοποιούνται τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η γενοκτονία και ο επιθετικός πόλεμος (χωρίς ορισμό), διέρρηξαν την ομοφωνία, προκάλεσαν ψηφοφορία και καταψήφισαν το καταστατικό μαζί με άλλες έξι χώρες, μεταξύ των οποίων και το Ισραήλ, έναντι 121 που το υπερψήφισαν.

- Είναι οι ίδιοι που από το 2002, όταν τέθηκε σε ισχύ το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, μέχρι σήμερα, έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα σύναψης διμερών συμβάσεων με τρίτες χώρες για να μην παραδοθεί κανείς αμερικανός πολίτης στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

- Είναι οι ίδιοι που ψήφισαν νόμο που τους επιτρέπει ακόμη και να... επέμβουν στρατιωτικά στη Χάγη προκειμένου να... απελευθερώσουν τυχόν υπόδικους-

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”, 14.01.2007