ΚΥΠΡΟΣ, ΙΡΑΚ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

" Η τραγική ειρωνεία της Χάγης για τον Ντενκτάς και οι περαιτέρω σηματοδοτήσεις της για τον επικείμενο πόλεμο κατά του Ιράκ "

Της Ζωής Ν. Κωνσταντοπούλου

Η ολλανδική διοικητική πρωτεύουσα απασχόλησε τον ελληνικό και διεθνή Τύπο κατά την προηγούμενη εβδομάδα με αφορμή δύο φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα: το πρώτο ήταν το ναυάγιο των ύστατων προσπαθειών επίλυσης του κυπριακού προβλήματος, εξαιτίας της πεισματικής άρνησης του Ντενκτάς να συμβάλει στη λύση. Το δεύτερο ήταν η ορκωμοσία των 18 δικαστών που θα στελεχώσουν το νεοσύστατο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, μεταξύ των οποίων και ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Γεώργιος Πικής.

Η συγκυρία προσομοιάζει τραγική ειρωνεία σε βάρος του κ. Ντενκτάς αλλά και όλων όσοι συνεργούν στα εγκλήματα που η κυβέρνηση του διαπράττει εδώ και δεκαετίες εις βάρος του ελληνοκυπριακού και του τουρκοκυπριακού λαού:

Η αποφυγή της διπλωματικής οδού από τον Ντενκτάς τον κατευθύνει προς μια ακόμη πιο επίπονη οδό, τη δικαστική. Και τούτο διότι υπάρχει πλέον όργανο αρμόδιο για τη δίωξη και τιμωρία γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας όπως αυτά που κατ' εξακολούθηση διαπράττει το καθεστώς του σε βάρος των κατοίκων της Μεγαλονήσου εδώ και τρεις δεκαετίες.

Τα εγκλήματα αυτά είναι διαρκή και εξακολουθούν μέχρι και σήμερα, καθιστώντας έτσι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο αρμόδιο για την εκδίκαση τους και τις κυπριακές αλλά και τις ελληνικές αρχές αρμόδιες για τη δίωξή τους.

Η άρνηση του Ντενκτάς να συμμετάσχει σε διπλωματική επίλυση του Κυπριακού ισοδυναμεί με απόλυτη εκ μέρους του υποστήριξη της εξακολούθη¬σης εγκλημάτων, δεδομένου ότι:

- Ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους οι διωχθέντες από τα κατεχόμενα Ελληνοκύπριοι, γεγονός που συνιστά «βίαιη μετακίνηση πληθυσμών» και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας κατά το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

- Ακόμη και σήμερα υπάρχουν αγνοούμενοι από την τραγωδία της Κύπρου, γεγονός που συνιστά «δια της βίας εξαφάνιση προσώπων» και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας κατά το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

- Ακόμη και σήμερα στα κατεχόμενα της Κύπρου διενεργείται συστηματική προσπάθεια αλλοίωσης του πληθυσμού μέσω εγκατάστασης εποίκων, πρακτική η οποία συνιστά έγκλημα πολέμου κατά το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Και βέβαια όλα τα παραπάνω εγκλήματα ισοδυναμούν τουλάχιστον με απόπειρα γενοκτονίας κατά τμήματος του ελληνικού έθνους κατά το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ισχύει στην Ελλάδα και στην Κύπρο -αλλά και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση- ήδη από 1ης Ιουλίου 2002. Οι Δικαστές του Δικαστηρίου ορκίσθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα στη Χάγη, δίνοντας «σάρκα και οστά» στο διεθνή αυτό θεσμό. Ο Ντενκτάς, στρέφοντας τα νώτα του στη Χάγη, έχει δύο επιλογές, εφόσον ασκηθεί εναντίον του δίωξη για εγκλήματα αρμοδιότητας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου: είτε να επιστρέψει στη Χάγη ως κατηγορούμενος, είτε να μην ξαναμετακινηθεί ούτε προς τη Χάγη ούτε προς το έδαφος οποιασδήποτε χώρας-μέλους του Δικαστηρίου (συμπεριλαμβανομένης σύσσωμης της Ε.Ε.), αφού κατά το Καταστατικό του Δικαστηρίου οι χώρες αυτές έχουν την υποχρέωση να τον εκδώσουν είτε προς την εκζητούσα χώρα είτε προς το Δικαστήριο. Όμως ακόμη και ευρισκόμενος στα κατεχόμενα, βρίσκεται σε έδαφος χώρας μέλους του Δικαστηρίου, η οποία νομιμοποιείται κατά το Καταστατικό του να προχωρήσει στη σύλληψή του...

Και βέβαια, με τα τύμπανα του πολέμου κατά του Ιράκ να ηχούν, ο Ντενκτάς δεν είναι ο μόνος ο οποίος θα έπρεπε να αναλογίζεται τις συνέπειες της πρόσφατης συγκρότησης σε σώμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου: το ίδιο θα έπρεπε να πράττουν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ισπανίας, ιδίως αφού στα κράτη των δύο τελευταίων έχει ήδη κυρωθεί και τεθεί σε ισχύ το Καταστατικό του Δικαστηρίου, που επιβάλλει τη δίωξη εγκλημάτων πολέμου που τυχόν θα διαπραχθούν στο έδαφος ή από υπηκόους των χωρών αυτών.

Και βέβαια είναι φανερό ότι το δεδομένο αυτό έχει προβληματίσει ορισμένους τουλάχιστον ιθύνοντες νόες: δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Τόνυ Μπλερ ζήτησε γνωμοδότηση από τον Γενικό Εισαγγελέα της χώρας του για τις συνέπειες ενός ενδεχόμενου πολέμου, μετά και από την προειδοποίηση ομάδας βουλευτών ότι σε περίπτωση συμμετοχής της χώρας τους στον πόλεμο θα επιδιώξουν παραπομπή της κυβέρνησης στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Όπως δεν είναι τυχαίες οι παραιτήσεις αυτή την εβδομάδα μελών της κυβέρνησης Μπλερ, μεταξύ των οποίων και ο πολεμοχαρής Ρόμπιν Κουκ, που άλλοτε παρέμενε ασυγκίνητος από τις αιματοβαμμένες «παράπλευρες συνέπειες», σήμερα όμως αρνείται να «επωμισθεί τη συλλογική ευθύνη του πολέμου»...

Ακόμη κι αν δεν καταφέρει να αποτρέψει έναν ακόμη μονομερώς προαποφασισμένο και φονικό πόλεμο, η ίδρυση και συγκρότηση σε σώμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου έχει ήδη θέσει τις βάσεις για την αλλαγή των δεδομένων στη διεθνή κονίστρα, παρέχοντας εγγυήσεις ελέγχου και δίωξης όσων, κατά περιφρόνηση της διπλωματικής οδού και του διεθνούς δικαίου, διαπράττουν εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας. Όσο κι αν περιφρονούν τον ΟΗΕ και τα θεσμικά του όργανα, οι κ.κ. Ντενκτάς, Μπους, Μπλερ, Αθνάρ και οι συνεργοί τους δεν μπορούν να περιφρονήσουν ένα ανεξάρτητο διεθνές δικαστικό όργανο, που ενεργεί αυτεπαγγέλτως και ανεξαρτήτως των βουλών τους και το οποίο έχει την εξουσία να τους καταστήσει προσωπικά και ποινικά υπεύθυνους και υπόλογους για τα εγκλήματα τη διάπραξη των οποίων αποφασίζουν.