(Δικαστικής) Διαμαρτυρίας Εγκώμιον (;)

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας- διεκδίκησης των δικαστών και εισαγγελέων την περασμένη Πέμπτη, έξω από τον Άρειο Πάγο, αποδεικνύει ότι τα θεσμικά όργανα εκπροσώπησης δικαστών και εισαγγελέων και η ηγεσία της Δικαιοσύνης έχουν και πρόθεση και βούληση να στηρίξουν την αξιοπρέπεια, τη θεσμική υπόσταση και την ακεραιότητα των λειτουργών της Δικαιοσύνης. Αποδεικνύει, επίσης, ότι οι έλληνες δικαστές και εισαγγελείς, όταν έχουν την υποστήριξη των συλλογικών τους οργάνων, είναι διατεθειμένοι και να διαμαρτυρηθούν και να συγκρουστούν με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, κόντρα στην υπαλληλοποίησή τους, η οποία σημαίνει και την υποβάθμιση της Δικαιοσύνης για όλους τους πολίτες.

Είναι, λοιπόν, θετική και η πρωτοβουλία και η διαμαρτυρία. Ακόμη περισσότερο, γιατί έγινε επισήμως, επωνύμως, συλλογικά και θεσμικά. Κι επίσης, διότι έγινε στο δρόμο, έξω από τον Άρειο Πάγο, με τον τρόπο που κάθε πολίτης δικαιούται να διαμαρτύρεται. Και, βέβαια, γιατί έγινε με την ανάληψη της ευθύνης των διεκδικήσεων και της πρότασης θέσεων και λύσεων. Αυτή είναι η συνεπής στάση που αναμένει κανείς από τον έλληνα δικαστή, και όχι το οψίμως αποκαλυφθέν θλιβερό φαινόμενο ορισμένων δικαστών, με το βαθμό εφέτη, που ανωνύμως και ψευδωνύμως, μέσα από blogspot, χυδαιολογούν, επιχειρούν προσωπικές αλλά και ρατσιστικές επιθέσεις, κηλιδώνουν τη Δικαιοσύνη και λοιδορούν τα συλλογικά τους όργανα, εμφανιζόμενοι οι ίδιοι ως άσπιλοι και καθαροί, υπό το απυρόβλητο της (μέχρι πρότινος) ψευδωνυμίας τους.

Αξίζει και πρέπει να στηριχθεί η επίσημη και επώνυμη διαμαρτυρία των δικαστών. Κι αξίζει και πρέπει να ενισχυθεί η ουσιαστική, θεσμική, ηθική και ψυχολογική ανεξαρτησία και ακεραιότητα του έλληνα λειτουργού της Θέμιδος.

Εδώ σταματά το εγκώμιο. Και αρχίζει η ευθύνη. Οι δικαστές και εισαγγελείς απέδειξαν ότι όταν θέλουν, μπορούν να διαμαρτύρονται και να διεκδικούν. Το έπραξαν αρχίζοντας από τη διεκδίκηση θεσμικής θωράκισης των αποδοχών και της ασφάλισής τους. Και αυτό δεν πρέπει να στηλιτεύεται ως συντεχνιακό: είναι απαραίτητη προϋπόθεση της αξιοπρέπειας, της ακεραιότητας αλλά και της ανθεκτικότητας και των αντιστάσεων του δικαστικού λειτουργού.

Όμως, η διαμαρτυρία δεν πρέπει να σταματήσει εκεί, αν πρόκειται οι δικαστές και εισαγγελείς να διεκδικήσουν και τη στήριξη της κοινωνίας στα αιτήματά τους. Στοιχείο της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας του δικαστή είναι και οι ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες απονομής της Δικαιοσύνης. Και η εξασφάλιση ουσιαστικών προϋποθέσεων διεξαγωγής των δικών.

Έτσι, σε συνέχεια των κινητοποιήσεών τους, περιμένουμε οι ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων, να διεκδικήσουν με την ίδια δυναμικότητα και χωρίς επιφυλάξεις, υπαναχωρήσεις ή συμψηφισμούς την αναβάθμιση των συνθηκών απονομής της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν να καλούνται δικαστές να ανταποκριθούν σε καθήκοντα που δεν συνδυάζονται, να κάνουν την ίδια στιγμή τον ανακριτή, τον δικαστή, τον εισηγητή, τον προεδρεύοντα σε ποινικά, πολιτικά δικαστήρια πάσης φύσεως, κι ακόμη πολλές φορές τον γραμματέα του εαυτού τους. Δεν είναι δυνατόν να καλούνται εισαγγελείς να χειρίζονται αποτελεσματικά 200 δικογραφίες το μήνα και να προετοιμάζουν ισάριθμες ή και περισσότερες για το ακροατήριο. Δεν είναι δυνατόν να υποχρεώνεται ο δικαστής, την ίδια ώρα που συμμετέχει σε σύνθεση που συνεδριάζει στο αυτόφωρο, να λειτουργήσει και ως ανακριτής κατά την προσαγωγή κατηγορουμένων. Δεν είναι δυνατόν οι ανακριτές να παρακαλούν τηλεφωνικά τους μάρτυρες να προσέλθουν στην ανάκριση, διότι δεν υπάρχουν κονδύλια και επιμελητές για επιδόσεις κλήσεων και βίαιες προσαγωγές μαρτύρων. Δεν είναι δυνατόν να αναγκάζονται δικαστές και εισαγγελείς να κάνουν αντίγραφα δικογραφιών ή νομολογίας προς μελέτη, πληρώνοντας τις φωτοτυπίες από την τσέπη τους, γιατί δεν εγκρίνονται κονδύλια. Δεν είναι δυνατόν οι δικαστικοί γραμματείς να βάζουν επίσης από την τσέπη τους τα χρήματα για να προμηθεύονται τα απαραίτητα για να κάνουν τη δουλειά τους, από στιλό μέχρι συνδετήρες.

Και δεν είναι δυνατόν, μέσα σε αυτή την ντροπιαστική δικαστική πραγματικότητα, που συμπληρώνεται από τριτοκοσμικές αίθουσες και κτηριακές δομές και περιφερόμενες από αίθουσα σε αίθουσα και από ημερομηνία σε ημερομηνία συνθέσεις δικαστηρίων, ο έλληνας νομοθέτης να παρεμβαίνει πειθαρχικά στη δικαστική συνείδηση απειλώντας με πειθαρχικό έλεγχο τον δικαστή σε περίπτωση που δώσει αναβολή, ενώ την ίδια στιγμή είναι αδύνατη η πραγματοποίηση των δικών που προσδιορίζονται σε κάθε δικάσιμο! Ας είναι καλά το …«ωράριο γραμματέως», οι …«απεργίες δικαστικών υπαλλήλων» και η …«αποχή δικηγόρων μετά τη δεύτερη δικάσιμο», ει δε μη οι δικαστές και εισαγγελείς θα οδηγούντο σε καθημερινές ολονυκτίες και σε αδιέξοδο λόγω πλήρους αδυναμίας ανταπόκρισης στα καθήκοντα που τους ανατίθενται και λόγω φυσικής και ψυχικής εξάντλησης (κάτι που ήδη και τώρα ισχύει).

Είναι, λοιπόν, καιρός η διαμαρτυρία και η αντίδραση να στραφεί αποφασιστικά εναντίον αυτής της διαιωνιζόμενης γάγγραινας που έχει μετατρέψει τη Δικαιοσύνη σε αγχώδη και ασθμαίνουσα διεκπεραίωση. Είναι καιρός να εκδοθούν αποφάσεις και για την αντισυνταγματικότητα νόμων που επιχειρούν να στραγγαλίσουν τη δικαστική κρίση και συνείδηση. Είναι καιρός ακόμη να αρνηθούν οι δικαστές να αναλαμβάνουν καθήκοντα περισσότερα από εκείνα στα οποία μπορούν να ανταποκριθούν με πληρότητα, επιστημονικότητα και νηφαλιότητα. Και είναι επίσης καιρός να απομονώσουν και να παραγκωνίσουν τα θλιβερά παραδείγματα συναδέλφων τους, που δυσφημούν τη Δικαιοσύνη.

Σε όλα αυτά, οι αυστηρότεροι κριτές της Δικαιοσύνης θα είναι οι θερμότεροι συμπαραστάτες. Και η Δικαιοσύνη θα κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για την ανάκτηση όχι μόνον του κύρους της, αλλά και της σύνδεσής της με την κοινωνία, σύνδεσης ζωτικής σε μια δημοκρατία.

Περιοδικό Κοντέϊνερ | Μάρτιος 2011