Ζωή Κωνσταντοπούλου - Βουλή (07/07/2014)

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κύριε Υπουργέ, μου έκανε εντύπωση η πρωτολογία σας και, κυρίως, το γεγονός ότι αποφύγατε με πολύ άκομψο τρόπο να μιλήσετε για το βασανισμό μέχρι θανάτου του Ιλίρ Καρέλι, του κρατουμένου ο οποίος προηγουμένως είχε σκοτώσει το σωφρονιστικό υπάλληλο στο Μαλανδρίνο. Μιλήσατε για το θάνατο του σωφρονιστικού υπαλλήλου, δεν μιλήσατε για το βασανισμό μέχρι θανάτου του ανθρώπου αυτού στην ελληνική φυλακή και ίσως, με αυτό τον τρόπο, με το γεγονός να παρασιωπάτε ή να περιγράφετε με τρόπο προσβλητικό γεγονότα για τα οποία θα έπρεπε να αναλαμβάνετε την ευθύνη, τελικά εκείνο που επιδιώκετε είναι να μην αναλαμβάνετε την ευθύνη.

Μου έκανε εντύπωση η τοποθέτηση του κ. Κουτσούκου, εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ: «Δεν μιλάμε», λέει, «για το φτωχοδιάβολο. Είμαστε με το Γιάννη Αγιάννη». Ίσως είναι μία προσέγγιση την οποία υιοθετεί ο κ. Βενιζέλος, αναγνωρίζοντας στον εαυτό του τον Γιάννη Αγιάννη, διότι με αυτό τον τρόπο τοποθετήθηκε στην Επιτροπή Προκαταρκτικής Εξέτασης για τη λίστα Λαγκάρντ, ουσιαστικά κατηγορώντας την Αξιωματική Αντιπολίτευση ότι τον καταδιώκει ως Ιαβέρης.

Ο Γιάννης Αγιάννης ήταν εκείνος που έκλεψε μία φραντζόλα ψωμί, γιατί δεν είχε να φάει. Εκείνοι τους οποίους προστατεύετε, εκείνοι με τους οποίους διαπλέκεστε και εκείνοι, τελικά, με τους οποίους συγκυβερνάτε δεν εντάσσονται στην κατηγορία του Γιάννη Αγιάννη.

Πριν έλθω στο κυρίως μέρος της δευτερολογίας μου, που αφορά αυτό που εσείς διαπράττετε ως καθεστωτική τρομοκρατία, θα ήθελα να κάνω μία σύντομη αναφορά στην τέταρτη κατά σειρά επιστράτευση που η Κυβέρνησή σας επέβαλε σε απεργούς. Τέσσερις επιστρατεύσεις μέσα σε δύο χρόνια: Ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στις Σταθερές Συγκοινωνίες, που είναι ακόμη επιστρατευμένοι για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των δεκαοκτώ μηνών, εκπαιδευτικοί -οποία ειρωνεία να επιστρατεύετε τους εκπαιδευτικούς!- και τώρα εργαζόμενοι στη ΔΕΗ.

Σας είπα και την προηγούμενη φορά: είστε μία έμφοβη, αδύναμη Κυβέρνηση που επιχειρεί με τον τρόμο να φοβίσει την κοινωνία, να τρομοκρατήσει την κοινωνία, για να την υποτάξει στις βουλές της και να την υποχρεώσει να δεχθεί τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων της και τη συρρίκνωση του κράτους δικαίου.

Και μιας και μιλούμε για καταδίκη της τρομοκρατίας, θα πρέπει να μας πείτε αν καταδικάζετε την καθεστωτική, την κυβερνητική τρομοκρατία, δηλαδή την τεχνική τρομοκράτησης της κοινωνίας ως εργαλείο κατεδάφισης του κράτους δικαίου και προώθησης της μνημονιακής δεσποτείας. Γιατί, διαχρονικά, η επίκληση της τρομοκρατίας έχει υπάρξει το πλέον αποτελεσματικό πρόσχημα για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, παραβίαση στην οποία καλούνται να συναινέσουν οι ίδιοι οι πολίτες υπό το κράτος του φόβου, αλλά και υπό την απειλή ότι θα χαρακτηρισθούν «συμπαθούντες» την τρομοκρατία. Η επίκληση της τρομοκρατίας είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της κρατικής αυθαιρεσίας προς χάριν, δήθεν, της ασφάλειας ως υποτιθέμενου υπέρτερου αγαθού. Οι πλέον αυταρχικές κυβερνήσεις, με επίγνωση του ότι «όποιοι είναι διατεθειμένοι να εκχωρήσουν τη ζωτική ελευθερία τους για λίγη πρόσκαιρη ασφάλεια δεν αξίζουν ούτε την ελευθερία ούτε την ασφάλεια», αγωνίζονται να πείσουν τους πολίτες τους ότι κινδυνεύουν, προκειμένου οι τελευταίοι να παραιτηθούν από τα θεμελιώδη δικαιώματα και εγγυήσεις του κράτους δικαίου: να δεχθούν να παρακολουθούνται οι τηλεφωνικές συνομιλίες τους, να εποπτεύονται οι διαδικτυακές επικοινωνίες τους, να καταγράφονται από κάμερες οι κινήσεις τους, να διακινούνται τα προσωπικά δεδομένα τους από υπηρεσία σε υπηρεσία, να ερευνώνται χωρίς ένταλμα τα σπίτια τους, να δικάζονται χωρίς να λαμβάνουν γνώση της δικογραφίας, να κρατούνται απεριόριστα χωρίς νόμιμη αιτία και χωρίς πρόσβαση σε συνήγορο από ειδικά δικαστήρια και στρατιωτικές επιτροπές, να κλείνονται σε στρατόπεδα βασανιστηρίων μέχρι να ομολογήσουν και να πυροβολούνται στο κεφάλι κατ’ εφαρμογή του τεκμηρίου υποψίας.

Αυτά δεν είναι στιγμιότυπα από το απώτερο παρελθόν. Είναι στιγμές της νωπής ιστορίας, της μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 εποχής, του «Πατριωτικού Νόμου» στις Ηνωμένες Πολιτείες, του Γκουαντάναμο, της αναστολής του άρθρου 5 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης…

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Σας παρακαλώ, αν έχετε την καλοσύνη, να αναφερθείτε στο θέμα μας. Έχουμε ξεφύγει τελείως του θέματος.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Γιατί με διακόπτετε; ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Διότι ο Κανονισμός λέει ότι ο ομιλών πρέπει να αναφέρεται στο θέμα το οποίο…

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Αστειεύεστε.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Δεν αστειεύομαι καθόλου.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Το θέμα μας, κύριε Μαρκογιαννάκη, μιας και ήρθατε για πρώτη φορά σ’ αυτή τη συζήτηση, είναι ότι το άρθρο 187 Α τίθεται ως μόνιμη και διαρκής προϋπόθεση παρέκκλισης από το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Θα σας παρακαλούσα, λοιπόν, να μη με διακόψετε ξανά και να με αφήσετε να τοποθετηθώ. Είναι ανήκουστο να διακόπτετε στη μέση της τοποθέτησης τον Εισηγητή.

Μιλούσα, λοιπόν, για την αναστολή του άρθρου 5 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στη Μεγάλη Βρετανία, για τις αποφάσεις-παρεμβάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας στις εσωτερικές νομοθεσίες και έννομες τάξεις, για τις απαγωγές και αερομεταφορές σε μυστικές φυλακές. Και στη χώρα μας είχαμε τέτοιες απαγωγές, ενώ πρόσφατα αποκαλύφθηκε μυστική φυλακή στην Πολωνία.

Η εργαλειοποίηση της τρομοκρατίας με σκοπό τη συρρίκνωση του κράτους δικαίου, την ακύρωση των δικαστικών εγγυήσεων, αλλά και την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων, είναι γνωστή μέθοδος και στη χώρα μας. Αρκεί μία επισκόπηση των ελληνικών «τρομονόμων» που ως θύματα είχαν θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες, με πρωτίστως βαλλόμενο το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, αλλά και την ελευθεροτυπία και την ελευθερία έκφρασης, για να εξαχθεί αβίαστα το συμπέρασμα ότι ουδέποτε υπήρξε πραγματική πολιτική βούληση αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, αλλά αντίθετα περίσσευε η πολιτική εκμετάλλευσή της για την υπηρέτηση υπόγειων σκοπιμοτήτων και βεβαίως για το ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών.

Επί μνημονιακής περιόδου η τρομοκρατία φαίνεται ότι αξιοποιείται μετ’ επιτάσεως και επινοείται ακόμη και εκεί όπου, εξ όσων τουλάχιστον είναι γνωστά, δεν υπάρχει.

Πίσω από την ανεκδιήγητη δήλωση Δένδια κατά το χρόνο έναρξης της Ελληνικής Προεδρίας περί δήθεν «εισαγόμενης τρομοκρατίας» κρύβεται η υφέρπουσα στρατηγική δαιμονοποίησης των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο και ταύτισης των μεταναστευτικών ροών με εγκληματικές οργανώσεις με σκοπό τη νομιμοποίηση της πλέον απάνθρωπης και απάδουσας προς κάθε κράτος δικαίου μεταχείρισης ανθρώπων. Πρόκειται για μεταχείριση που δεν περιορίζεται στα κρατητήρια-κολαστήρια, από αυτά που υπάρχουν άπειρα στην Ελληνική Επικράτεια, αλλά φτάνει στο βίαιο πνιγμό στο πλαίσιο ρατσιστικών επιχειρήσεων και απαγορευμένων απωθήσεων κατ’ εφαρμογήν του δόγματος που κατελήφθη και ηχογραφήθηκε να κηρύσσει ο πρώην αρχηγός της ΕΛΑΣ: «να τους κάνουμε το βίο αβίωτο».

Στο ίδιο πνεύμα κινείται η επιμνημόσυνη δήλωση του Υπουργού Ναυτιλίας που συνοψίζει την αναλγησία μπροστά στην τραγωδία: «Η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι». Τα ίδια λέτε τώρα και εσείς: «Η φυλακή δεν είναι ξέφραγο αμπέλι».

Ο τραγικός απολογισμός της εγκληματικής πολιτικής της μηδενικής ανοχής ως προς μεν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες είναι χαμένες ανθρώπινες ζωές, εκατοντάδες και χιλιάδες στις οποίες προστίθενται παιδιά και μητέρες σαν αυτές που χάθηκαν στο Φαρμακονήσι, ως προς δε τις φυλακές είναι ανθρώπινες ζωές σαν τους ανθρώπους που κάηκαν ζωντανοί μες στο κελί τους, σαν τον Ιλίρ Καρέλι που βασανίστηκε μέχρι θανάτου.

Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι οι τρομοκρατικές μέθοδοι -ή τρομοκρατικά χτυπήματα- όχι απλώς αξιοποιούνται από την Κυβέρνησή σας, αλλά φτάνουν μέχρι του να προαναγγέλλονται ή να εξαγγέλλονται σε σημείο προκλήσεως ή και προσκλήσεως εκ μέρους της Κυβέρνησης, βουλευτών της πλειοψηφίας, αλλά και καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, την ίδια ώρα που επιχειρείται να αποδοθούν στον πολιτικό αντίπαλο. Δώσατε πάμπολλα τέτοια παραδείγματα επί διακυβέρνησής σας.

Κλείνοντας, κύριε Υπουργέ, θα ήθελα να απαντήσετε στο εξής. Στην αξιολόγηση που εσείς κάνετε ως προς τους πλέον επικίνδυνους περιέχετε όλους όσοι έχουν καταδικασθεί για αδικήματα του άρθρου 187 Α΄, όχι όλους όσοι έχουν καταδικασθεί για αδικήματα του άρθρου 187.

Και ήθελα να σας θυμίσω ως προς τα προστατευόμενα έννομα αγαθά, ότι αυτό που ορίζει το άρθρο 187 Α΄, είναι ότι χαρακτηρίζεται ως υπαγόμενη στο άρθρο 187 Α΄ μια πράξη όταν: «διαπράττεται με τρόπο ή σε έκταση ή υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μία χώρα ή ένα διεθνή οργανισμό και με σκοπό να εκφοβίσουν σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσουν παρανόμως δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχει από αυτήν ή να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού».

Διαβάζοντας τη βλάβη που προκαλούν κατά τον Ποινικό Κώδικα οι, κατά τους ορισμούς του Ποινικού Κώδικα, «τρομοκρατικές πράξεις», αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτά που εσείς διαπράττετε ως μνημονιακή διακυβέρνηση: Καταστρέφετε τις δομές της χώρας, παραβιάζετε τις θεμελιώδεις συνταγματικές πολιτικές και οικονομικές δομές της, παραβιάζετε τις αντίστοιχες δομές των διεθνών οργανισμών στους οποίους ανήκει η χώρα αυτή και επιχειρείτε διαρκώς να εξαναγκάζετε παράνομα τον πληθυσμό της, τους πολίτες της, τους εργαζομένους, τους απεργούς να υποταχθούν στις πολιτικές σας.

Είναι ή δεν είναι αυτό καθεστωτική τρομοκρατία;