Ανοιχτή Επιστολή της Ζωής Κωνσταντοπούλου

Κάποτε θα ΄ρθουν
Κάποτε θα’ρθουν να σου πουν
Πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
Και πως σε θένε
Έχε το νου  σου στο παιδί
Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Ψέματα λένε

Κάποτε θα ΄ρθουν γνωστικοί,
Λογάδες και γραμματικοί
Για να σε πείσουν
Έχε το νού σου στο παιδί
Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Θα σε πουλήσουν

Και όταν θα’ρθουν οι καιροί
Που θα’χει σβήσει το κερί
Στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα

* Τραγουδήθηκε σε πρώτη εκτέλεση από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Μίκη Θεοδωράκη

Φίλες και φίλοι,

Η πολιτική απάτη των τελευταίων δεκαετιών, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» εκείνων που ξεπούλησαν τη χώρα και την αξιοπρέπειά μας, το χάιδεμα στ’ αυτιά και η σύλιση του μέλλοντος τόσων και τόσων νέων γενεών, τόσων και τόσων παιδιών, είναι κοινή συνείδηση.

Παρ’ όλα αυτά, εκείνοι που συνέπραξαν στην χρεοκοπία της χώρας, στην αδρανοποίηση της παραγωγής της, στην απογύμνωσή μας από τα πιο βασικά ανθρώπινα, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα, στην εξουθένωσή μας, στην μετάλλαξη της δημοκρατίας μας και στην κατάλυση του κοινοβουλευτικού συστήματος, υποβαθμίζοντας τη Βουλή σε διακοσμητικό όργανο κατά παραγγελίαν επικύρωσης αντισυνταγματικών και ακραία αντιδημοκρατικών νόμων και συμφωνιών, εκείνοι που εκχώρησαν αμαχητί και αβλεπί κεκτημένα αιώνων, επιδιώκουν για άλλη μια φορά να εμφανισθούν ως ευεργέτες και σωτήρες μας, που ενεργούν «για το καλό μας».

Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μαστίζονται από την ανεργία, που ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποί μας εξοβελίζονται στο περιθώριο και βυθίζονται στην απόγνωση, χάνοντας τη δουλειά και τη στέγη τους, την ώρα που παιδιά λιποθυμούν σε σχολεία χωρίς βιβλία και χωρίς θέρμανση, και που οι ηλικιωμένοι εγκαταλείπονται στη μοίρα τους μετά την καταλήστευση των συντάξεών τους, την ώρα που την κοινωνία έχει καταλάβει συλλογική κατάθλιψη από την απουσία προοπτικής και ελπίδας, εκείνοι που εναλλάχθηκαν στην εξουσία τα τελευταία 38 χρόνια και είναι υπεύθυνοι και υπόλογοι για αυτήν την καταστροφή, συνθηματολογούν κι ευαγγελίζονται πως- τώρα- θα τα καταφέρουν.

Ας μην τους πιστέψουμε. Ας υπερασπιστούμε επιτέλους τους εαυτούς μας, τη χώρα μας, τη δημοκρατία μας, κι ας αντισταθούμε με την ψήφο μας στη βίαιη κατάλυσή της. Γιατί βίαιη κατάλυση της Δημοκρατίας δεν είναι μόνον η στρατιωτική. Είναι και η ετσιθελική εγκαθίδρυση του καθεστώτος επιτήρησης και των μνημονίων, με καταστολή κάθε διαμαρτυρίας δια των χημικών και της αστυνομικής βίας. Είναι και η απογύμνωση του πολίτη από τα απαραίτητα μέσα επιβίωσης και η περιαγωγή του σε θέση απόλυτης αδυναμίας και απόγνωσης, με κατασπάραξη των οικονομιών του, με απομύζηση των μισθών και των συντάξεών του, μέχρι και με την απειλή διακοπής ρεύματος, ώστε να μην μπορεί ούτε να αντιδράσει ούτε να ζήσει.

Ας μην τους αφήσουμε να στίβουν άλλο τις ζωές μας και να φορολογούν την ύπαρξη και την αναπνοή μας.
Ας υπερασπιστούμε επιτέλους τα παιδιά, κάνοντας εκείνο που οι προηγούμενοι, στην πλειοψηφία τους, δεν έκαναν για εμάς.
Για να χτίσουμε ξανά, σε στέρεη βάση, την ελπίδα που μας γκρέμισαν.

Επί χρόνια οι εκλογές αντιμετωπίζονταν ως ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ πράσινων και μπλε, σε ένα στημένο παιχνίδι εντυπώσεων και ισχύος, με πακτωλούς εξω-θεσμικής οικονομικής ενίσχυσης του δικομματισμού, για τις οποίες κανείς δεν έχει λογοδοτήσει.

Σε αυτές τις εκλογές, ας μην παίξουμε το παιχνίδι τους.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας και επιταγή των καιρών:
- να διεκδικήσουμε την ακύρωση του μνημονίου και την αποπομπή της Τρόικας
- να αποτινάξουμε το καθεστώς επιτήρησης και να αποκαταστήσουμε την δημοκρατία και την εθνική μας κυριαρχία
- να απαιτήσουμε αξιοπρέπεια στη διαβίωσή μας, εξανθρωπισμό των συνθηκών εργασίας, υλοποίηση της συνταγματικής και υπερνομοθετικής επιταγής για κοινωνικό κράτος και κράτος δικαίου
- να διεκδικήσουμε ψωμί, παιδεία, ελευθερία, υγεία, ανεξάρτητη δικαιοσύνη και αχειραγώγητη ενημέρωση.
- να ενωθούμε με τους άλλους μαστιζόμενους Ευρωπαϊκούς λαούς σε ένα πανευρωπαϊκό μέτωπο αλληλεγγύης και αποκατάστασης της δημοκρατικής τάξης στην Ευρώπη
-να αποκαταστήσουμε το κύρος και την αξιοπρέπεια της χώρας μας, που δεν είναι κλωτσοσκούφι, αλλά ισότιμο μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης.

Ας μην νομιμοποιήσουμε με την ψήφο μας τις πολιτικές εξαθλίωσης και ακραίας απαξίωσης του λαού, της κοινωνίας, της χώρας μας.
Ας μην εξαπατηθούμε για άλλη μια φορά από εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει άλλη λύση για τα προβλήματα που ίδιοι δημιούργησαν.
Και ας αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη που μας αναλογεί, για το μέλλον μας και για τις επόμενες γενιές.

Είναι στο χέρι μας και είναι ευθύνη μας να μην επιτρέψουμε η πατρίδα μας να γίνεται πειραματόζωο όσων κερδοσκοπούν στη ράχη της. Να μην επιτρέψουμε ο λαός μας να γίνεται πρώτη ύλη στα  εργοστάσια εκείνων που δεν βλέπουν ανθρώπους, αλλά μόνον αριθμούς και φθηνό εργατικό δυναμικό. Να μην ανεχθούμε να γίνει η ζωή μας χαλκομανία, την ώρα που οι ίδιοι κάνουν «ασκήσεις επί χάρτου», με ορίζοντα το 2060!

Ονομάζομαι Ζωή Κωνσταντοπούλου και δηλώνω παρούσα στον αγώνα της γενιάς και του τόπου μου, συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην Α’ Αθηνών, με την πεποίθηση ότι είναι στο χέρι μας και είναι ευθύνη μας να αντισταθούμε και να τους ανατρέψουμε. Για να μπορούμε αύριο να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και τις επόμενες γενιές στα μάτια. Και για να μπορούμε να βλέπουμε το μέλλον μας με αισιοδοξία και ελπίδα, που θα βασιστεί στη συλλογική προσπάθεια, στη σκληρή δουλειά μας, και που θα πατάει στα πόδια μας και σε βιώσιμες πολιτικές κι όχι στις κούφιες υποσχέσεις εκείνων που μας πρόδωσαν.