Η Ζωή στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά «Καλημέρα» στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ (29/01/2017)

Γιώργος Αυτιάς: Η ώρα είναι 8.35, είναι πρωινό Κυριακής, να είστε όλες και όλοι καλά. Και, βέβαια, η ειδησεογραφία, οι εξελίξεις, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι μπροστά μας. Πλεύση Ελευθερίας. Καπετάνισσα, ποια; Ζωή Κωνσταντοπούλου. Καλημέρα σας.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καλημέρα, κύριε Αυτιά.

Γιώργος Αυτιάς: Τι μου κάνετε; Καλά είστε;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Είμαστε καλά, αγωνιζόμαστε. Και όσο αγωνιζόμαστε, είμαστε καλά.

Γιώργος Αυτιάς: Αυτή η Πλεύση Ελευθερίας θέλει και κραταιά χέρια για το τιμόνι και το πάτε καλά το πράγμα, έτσι;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θέλει σταθερότητα και επιμονή και να κοιτάς μπροστά. Να μη λοξοκοιτάς.

Γιώργος Αυτιάς: Πάντα μπροστά. Όλα του παρελθόντος τα έχετε αφήσει πίσω, έτσι δεν είναι;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Το παρελθόν πρέπει να μας διδάσκει και πρέπει και να μας πεισμώνει. Και οι προδοσίες του παρελθόντος πρέπει να είναι παράγοντας και αποφασιστικότητας και αισιοδοξίας για το μέλλον. Γιατί, νομίζω ότι αποδεικνύεται πως όσα ζήσαμε οφείλονται σε αποφάσεις προσώπων, που στάθηκαν λίγα και όσα θα ζήσουμε εξαρτώνται από τη δική μας αποφασιστικότητα, από τη δική μας στάση ζωής, από τη δική μας διεκδίκηση.

Γιώργος Αυτιάς: Είστε σαφέστατη. Και πάω κατ’ ευθείαν στο θέμα. Κυρία Κωνσταντοπούλου, έχουμε το εξής: ένα καμπανάκι από το ΔΝΤ, η Έκθεση, σήμερα, του ΔΝΤ δημοσιεύεται στην «Καθημερινή», η απόρρητη Έκθεση του ΔΝΤ. Το ΔΝΤ έχει κάνει έναν κουβά λάθη από την πρώτη μέρα που ήρθε στην Ελλάδα, να μην πω έναν τόνο λάθη, ατέλειωτα λάθη. Και μόνο η οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων καταβύθισε οικονομία, ταμεία, εφορίες, αγορά, τα πάντα. Και λέει τι: «Η άρνηση μεταρρυθμίσεων θα προκαλούσε νέες πιέσεις ρευστότητας στις τράπεζες» – διαβάζω ακριβώς τι γράφει η «Καθημερινή» δηλαδή την Έκθεση του ΔΝΤ – και θα μπορούσε να πυροδοτήσει χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ. Τη νύχτα, οι Ευρωπαίοι, το αντίστοιχο ΔΝΤ της Ευρώπης, ο ESM, λέει «καμμία ανησυχία, κανένας λόγος ανησυχίας για το ελληνικό Χρέος», σύμφωνα με τον εκπρόσωπό του, που επικαλείται το Γαλλικό Πρακτορείο, «δεν βλέπουμε κανένα πρόβλημα», λέει, «με το Χρέος, αλλά πρέπει να συμφωνηθούν όλα, να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να εφαρμοσθούν πλήρως». Δηλαδή, και αυτοί εδώ λένε «μέτρα». Κι άλλα μέτρα, κυρία Κωνσταντοπούλου; Και, από την πείρα σας, από τη γνώση σας, βλέπετε μέτρα, να ψηφίζει μέτρα; Βλέπετε εκλογές; Βλέπετε δημοψήφισμα; Βλέπετε πολιτική λύση, που λέει ο κύριος Τζανακόπουλος; Ελάτε.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα μου επιτρέψετε να μην κάνω την Πυθία, αλλά να σας πω τι δείχνουν τα πράγματα. Κατ’ αρχάς, να μη γελιόμαστε: δεν μιλάμε ούτε για μια Κυβέρνηση που διαπραγματεύεται ούτε για δήθεν εταίρους, που κάτι ζητούν σε μια διαπραγμάτευση. Είμαστε σε ένα καθεστώς επιβολής στη χώρα, είμαστε σε ένα καθεστώς κατάλυσης της Δημοκρατίας. Η κατάλυση της Δημοκρατίας έχει υλοποιηθεί από τους δανειστές – από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – και διεκπεραιώνεται όλον αυτόν τον καιρό από την Κυβέρνηση Τσίπρα. Έχουμε, λοιπόν, ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς, στο πλαίσιο του οποίου αυτό που ζητείται είναι οι πολίτες να δώσουν το αίμα τους. Και θα ζητείται κι άλλο αίμα. Δεν έχει καμμία επιρροή στο τι ζητείται το πόσο καλά επιδίδει και αποδίδει η όποια Κυβέρνηση, είτε λέγεται Κυβέρνηση Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά ή Τσίπρα – ένα και το αυτό. Το καθεστώς αυτό έχει ως στόχο να συρρικνώσει μέχρις εξαφανίσεως την αξιοπρέπεια των πολιτών και την ίδια τους τη ζωή, στοχεύει στη ζωή μας, εξαφανίζει ανθρώπινες ζωές και οι Κυβερνήσεις οι μνημονιακές, μέχρι αυτή τη στιγμή, παραδίδουν γη και ύδωρ, παραδίδουν και τον ελληνικό λαό και τους πολίτες στο βωμό της ανθρωποθυσίας που έχουν στήσει οι Δανειστές.

Συνεπώς, κύριε Αυτιά, εγώ δεν πείθομαι ούτε θα προσχωρήσω στην ανάγνωση που λέει ότι μια Κυβέρνηση διαπραγματεύεται. Όχι! Η Κυβέρνηση αυτή τα έδωσε όλα, ως μη όφειλε, το καλοκαίρι του 2015. Το σκηνικό το σημερινό είναι πανομοιότυπο με το καλοκαίρι του 2015. Και τότε είχαμε εκθέσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τότε είχαμε πανομοιότυπες παρεμβάσεις του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής και του μνημονιακού Επικεφαλής του, του κυρίου Λιαργκόβα, και τότε είχαμε πανομοιότυπη στάση του Επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, του κυρίου Στουρνάρα. Αυτά είναι πρόσωπα επίορκα, είναι πρόσωπα που κανονικά θα έπρεπε να είναι στη φυλακή. Για να μην είναι στη φυλακή αυτή τη στιγμή τους καλύπτει η Κυβέρνηση και όλο το μνημονιακό σύστημα. Οι πολίτες αυτή τη στιγμή πρέπει να δουν κατάματα την πραγματικότητα και αυτή είναι ότι δεν θα τους προστατεύσει καμμία Κυβέρνηση, δεν θα τους υπερασπιστεί αυτή η Κυβέρνηση ούτε θα θωρακίσει τα δικαιώματά τους, άρα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν ότι το μέλλον τους, η ζωή και η αξιοπρέπειά τους εξαρτάται από αυτούς. Πρέπει να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και να διεκδικήσουν και εκλογές και αποκατάσταση της Δημοκρατίας. 

Άρα, αυτό που λέω, κύριε Αυτιά, είναι: Δεν έχει σημασία πότε έχει σκοπό η Κυβέρνηση να κάνει εκλογές. Αυτό που έχει σημασία είναι οι πολίτες να διεκδικήσουν και τις εκλογές και τη δημοκρατική επαναλειτουργία και ουσιαστική αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Γιώργος Αυτιάς: Ερώτημα. Εσείς τον Τσίπρα τον ξέρετε πάρα πολύ καλά, τον Αλέξη Τσίπρα.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όπως φάνηκε, νόμιζα ότι τον ήξερα πιο καλά.

Γιώργος Αυτιάς: Μέχρι την ομπρέλα σας κράταγε όταν κατεβαίνατε από τη Βουλή και έβρεχε. Το θυμάμαι. Ιππότης. Το θυμάστε κι εσείς καλά.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Τώρα θα έλεγα τι λένε τα μικρά παιδιά για τους ιππότες και τις μαύρες κότες…

Γιώργος Αυτιάς: Εκείνο το βράδυ, τον είδα, κρατούσε την ομπρέλα στην Πρόεδρο της Βουλής και κατεβαίνατε ωραία και καλά. Τον τιμήσατε και σας τίμησε.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κύριε Αυτιά, να σας το πω όπως το αισθάνομαι; Δεν έχουν καμία σημασία αυτά. Σημασία έχει να τιμά κανείς την εμπιστοσύνη του λαού και των πολιτών, να τιμά το καθήκον και την υποχρέωσή του και να τιμά τη θέση στην οποία βρίσκεται, τη θεσμική. Τη θέση στην οποία βρέθηκε και βρίσκεται ο κύριος Τσίπρας, κατά τη γνώμη μου, όχι απλώς δεν την τιμά, την έχει πάρει μαζί του, για ιδιοτελείς σκοπούς.

Γιώργος Αυτιάς: Δηλαδή;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δηλαδή, έχει υποκαταστήσει τη λαϊκή εντολή με την αχαλίνωτη επιθυμία να παραμείνει στην εξουσία.

Γιώργος Αυτιάς: Ερώτημα: Αυτή τη στιγμή είναι σε αδιέξοδο ή έχει κάποια λύση, την οποία γνωρίζει η Κυβέρνηση; Δηλαδή, ή ψηφίζεις μέτρα, του λένε, ή τότε σε πάμε σε 4ο Μνημόνιο, γιατί δεν βγαίνεις στις αγορές, ή δεν τα ψηφίζεις και πας σε εκλογές και έρχεται ο επόμενος και τα εφαρμόζει; Δηλαδή, όπου βρεθούμε, κυρία Κωνσταντοπούλου, είτε σε παρέες – θα σας το πούνε – είτε μεταξύ σας οι γυναίκες είτε στα καφενεία είτε στα σπίτια είτε οπουδήποτε αλλού λένε: «Παιδιά, τι θα γίνει τώρα;». Σωστά, πήραμε πολλά μέτρα, απίστευτα μέτρα. Όλα αυτά πήγαν στον Καιάδα, κυρία Κωνσταντοπούλου, γιατί αυτοί που τα πρότειναν και αυτοί που τα εφάρμοσαν δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. Και σου λέει ο κόσμος: «Κι άλλο κάτω η σύνταξή μου; Κι άλλο κάτω ο μισθός μου; Κι άλλος φόρος; Κι άλλα μέτρα; Οι πιο μεγάλες μεταρρυθμίσεις ήταν η μείωση μισθών και συντάξεων. Τα μεροκάματα 411 ευρώ και 300, και χάος στην αγορά. Και ρωτάει, λοιπόν, ο κόσμος: Θα πάει στα μέτρα; Θα πάει σε εκλογές; Θα πάει σε δημοψήφισμα; Τι από όλα αυτά σας οδηγεί αυτό το ένστικτο, που έχετε και, αν θέλετε, η πολιτική διορατικότητα; Γιατί, έντιμα, πήρατε το καπελάκι σας και είπατε: «Εγώ δεν συνεχίζω. Θέλω να περπατάω στον δρόμο με ψηλά το κεφάλι».

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας πω, κύριε Αυτιά, ότι δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς αυτή τη στιγμή να κάνει προβλέψεις εν είδει, αν θέλετε, χρησμού. Αυτό που πρέπει να δούμε πολύ καθαρά είναι ότι δεν έχει καμμία σημασία ποια θα είναι η μεσοπρόθεσμη ή ακόμα και βραχυπρόθεσμη συμπεριφορά αυτής της Κυβέρνησης ή των δανειστών. Εδώ μιλάμε για ένα Καθεστώς, το οποίο έχει δρομολογηθεί για να διαρκέσει δεκαετίες.

Γιώργος Αυτιάς: Κυβερνήσεις Μνημονίων, δηλαδή; Διαρκείς Κυβερνήσεις Μνημονίων, κυρία Κωνσταντοπούλου;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Αυτό είναι καταγεγραμμένο. Το Μνημόνιο ήδη από την πρώτη του εκδοχή, από το 2010, μιλάει για ορίζοντα το 2060.

Γιώργος Αυτιάς: Έτσι είναι, όπως το λέτε.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Υπολογίστε πόσων χρόνων θα είστε, πόσων χρόνων θα είμαι, πόσων χρόνων θα είναι οι νέοι άνθρωποι σήμερα. 

Γιώργος Αυτιάς: Εγώ θα σας βλέπω από πάνω, από ψηλά. Από πολύ ψηλά.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κοιτάξτε, έτσι όπως το λέτε, κι έτσι όπως μπορούμε να το πούμε πολλοί, ουσιαστικά σημαίνει ότι πετάς τη ζωή σου. Αυτό αν το συνειδητοποιήσει κανείς…

Γιώργος Αυτιάς: Μέχρι το ’60, λοιπόν, λέτε, ε;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Μέχρι το ’60 είναι το 1ο Μνημόνιο. Αυτή τη στιγμή η στόχευση των δανειστών ξεκάθαρα είναι να το πάνε και πέραν του ’60. Και αυτό το οποίο εμείς πρέπει να αποφασίσουμε είναι: Θα πετάξουμε τη ζωή μας υπό τον μνημονιακό ζυγό ή θα τον αποτινάξουμε; Θα δεχθούμε να ζήσουμε έτσι; Αυτό που ρωτάτε, για τα μέτρα…

Γιώργος Αυτιάς: Σκληρά μέτρα.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Μα, θα είναι σκληρότερα κάθε φορά. Δεν θα σταματήσει αυτός ο εκβιασμός. Αυτός ο εκβιασμός ξεκίνησε το 2010 και σας θυμίζω ότι τότε κάποιοι έλεγαν θα τελειώσει το 2011, το 2012, το 2013, το 2014, το 2015, το 2016…

Γιώργος Αυτιάς: Κι όλο χειρότερο ερχόταν.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: …Είναι ανέκδοτο πια οι προγνώσεις και οι δεσμεύσεις των Πρωθυπουργών και των Υπουργών Οικονομικών, από το 2010 μέχρι σήμερα, για την ανάπτυξη, που δήθεν «θα έρθει», για την έξοδο στις αγορές, που δήθεν «θα έρθει», για την έξοδο από την κρίση, που δήθεν «έρχεται» και «φαίνεται στο βάθος του τούνελ». Αυτό το καθεστώς δεν είναι οικονομικό, το έχω ξαναπεί και θέλω να το πω μετ’ επιτάσεως.

Γιώργος Αυτιάς: Είναι τι;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν είναι ένα οικονομικό πρόγραμμα. Είναι μια δεσποτεία, μια τυραννία. Έχει ως σκοπό να μας έχει κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, κάθε τόσο να μας αφήνει να αναπνέουμε για λίγο και ξανά να μας καταβυθίζει, να εξαρτάται από εκείνους πότε θα μας αφήσουν να αναπνεύσουμε, και υπ’ αυτόν τον εκβιασμό να ζητάνε διαρκώς ακόμα περισσότερα: τη ζωή μας, την αξιοπρέπειά μας, τη δημόσια περιουσία, τον δημόσιο πλούτο. Εδώ θέλει μια γενναία απόφαση: θα κάνεις το μακροβούτι; Θα πάρεις τη βαθιά αναπνοή να κάνεις το μακροβούτι μέσα στη θάλασσα και να βγεις οριστικά, χωρίς κανείς να σε κρατά και να σε καταβυθίζει, να βγεις οριστικά, να αναπνέεις ελεύθερος ή θα παραμείνεις σε αυτό το καθεστώς;

Γιώργος Αυτιάς: Μέσα στο ευρώ ή εκτός ευρώ;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε μέσα στο ευρώ, κύριε Αυτιά, είμαστε υπό το ευρώ. Το ευρώ αυτή τη στιγμή έχει χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο υποταγής. Από τη στιγμή, λοιπόν, που χρησιμοποιείται ως τέτοιο και όχι ως νόμισμα, ένα είναι το καθήκον, και αυτό το καθήκον ορίζεται στο Σύνταγμά μας: είναι το καθήκον Αντίστασης. Επομένως, είμαστε αντίθετα με τα εργαλεία υποταγής. Είμαστε απέναντι σε εκείνους που χρησιμοποιούν και το νόμισμα και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση ως έναν μηχανισμό επιβολής. Για μένα αυτό είναι πάρα πολύ ξεκάθαρο και δεν έχει καμία σχέση με το πόσο θα ήθελα να έχουν λειτουργήσει οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες στον πυρήνα τους, ο οποίος προβλέπει τι; Ότι κανονικά η Ευρωπαϊκή Ένωση προορίζεται για την ευημερία των λαών και των κοινωνιών της. Αυτό λένε οι Συνθήκες. Αυτό, όμως, αυτή τη στιγμή έχει πλήρως καταλυθεί. Όλα τα ευρωπαϊκά όργανα παραβιάζουν το καθήκον τους. Η παραβίαση αυτή έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη καταρράκωση της αξιοπρέπειας των πολιτών της χώρας μας και την απόλυτη κατάλυση της Δημοκρατίας. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, το καθήκον μας είναι ένα: η αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Εμένα δεν με ενδιαφέρει ούτε το ευρώ ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν έχουμε Δημοκρατία.

Γιώργος Αυτιάς: Πρωταρχικό, λοιπόν, θεμελιώδη λίθο, που θέτετε εσείς, είναι η Δημοκρατία, η τήρηση του Συντάγματος, και όχι τα Μνημόνια πάνω από το Σύνταγμα της χώρας και μετά βλέπουμε.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Φυσικά.

Γιώργος Αυτιάς: Grexit βλέπετε εσείς; Το υιοθετείτε; Το πιστεύετε; Γιατί πολλοί λένε «η Ζωή θέλει δραχμή και θέλει και να βγούμε από την Ευρώπη». Το λένε, έτσι αυθαίρετα. Και νομίζω ότι είστε η μόνη αυθεντική ερμηνευτής των λεγομένων σας.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας πω πολύ ευθέως ότι πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι η λύση δεν είναι νομισματική. Η λύση δεν είναι οικονομική. Η λύση πρέπει να είναι δημοκρατική. Για να φτάσουμε στη Δημοκρατία αυτή τη στιγμή, πρέπει, κατ’ ανάγκη, να συγκρουστούμε. Και με τις ευρωπαϊκές εκπροσωπήσεις – και εννοώ τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συμμετέχουν στην Τρόικα και νυν Κουαρτέτο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας – και, φυσικά, με τον μηχανισμό που χρησιμοποιεί ένα νόμισμα, το ευρώ, ως εργαλείο εκβιασμού και επιβολής.

Άρα, δεν μπορεί να υπερασπίζεται κανείς το ευρώ σε αυτές τις συνθήκες, δεν μπορεί να υπερασπίζεται κανείς την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτές τις συνθήκες, διότι αυτό σημαίνει ότι ζητάς από τους πολίτες να παραδοθούν. Εγώ, όχι απλώς δεν θα ζητήσω από κανέναν να παραδοθεί, ζητώ να ξεσηκωθούν οι πολίτες. Να επαναστατήσουν και να διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει, αυτό που τους αναλογεί, αυτό που είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμά μας, αυτό που είναι κατακτημένο, κύριε Αυτιά, με αίμα, με θυσίες, με τη στέρηση της ελευθερίας, της υγείας, της ανθρώπινης ζωής. Άλλοι το κατέκτησαν θυσιαζόμενοι. Εμείς δεν μπορεί να το αφήσουμε να πάει περίπατο ούτε μπορούμε να αφήσουμε κάποιους να το διαχειρίζονται σαν να είναι το τσιφλίκι τους ή το προσωπικό τους κλοτσοσκούφι.

Γιώργος Αυτιάς: Και θα ρώταγε κάποιος, που είναι απέναντι από τη Ζωή: «Και μετά, Ζωή, με ποιον θα πας; Θα πας με το Ιράκ; Με τη Συρία;». Θα ρωτήσει κάποιος… 

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κύριε Αυτιά, αυτή τη στιγμή η χώρα μας είναι σε ένα επίπεδο, σε όλες τις καταγραφές, που προσομοιάζει χώρες, οι οποίες δεν πέρασαν ποτέ από την ανάπτυξη. Είναι σε ένα επίπεδο ανάλογο με χώρες της Αφρικής, που δεν είχαν καν τη διαδρομή και τις ευκαιρίες, που είχαν οι διακυβερνήσεις αυτής της χώρας. Εμένα δεν με ενδιαφέρουν, λοιπόν, οι κατ’ επίφαση κατατάξεις. Δεν με ενδιαφέρει να λέμε ότι είμαστε ανεπτυγμένη χώρα, όταν πεθαίνουν τα παιδιά, οι νέοι άνθρωποι, οι μεγαλύτεροι, υπό συνθήκες ανεπίτρεπτες στην εποχή μας. Με ενδιαφέρει να αποκαταστήσουμε πραγματικά την αξιοπρέπεια.

Γιώργος Αυτιάς: Είστε σαφέστατη. Θεσμικά τα λόγια της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι νομικός, πρώην Πρόεδρος της Βουλής, με ισχυρές αντιστάσεις σε πάρα πολλά. Είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί μαζί της, την ακούει με μεγάλη προσοχή. Πάμε σε ένα γρήγορο διάλειμμα, για να πούμε δυο λογάκια και μετά;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Βεβαίως.

Γιώργος Αυτιάς: Να μου πείτε αν και πώς βλέπετε τις άλλες εξελίξεις. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση λέει «θέλω εκλογές», ο Τσίπρας λέει «εγώ θα μείνω μέχρι το 2019, ανακατατάξεις στα κόμματα. Πάμε σε ένα πολύ γρήγορο διάλειμμα, φίλες και φίλοι. Ο κύριος Φλαμπουράρης θα είναι μετά από εσάς.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Να τον χαίρεστε.

Γιώργος Αυτιάς: Εγώ γιατί να τον χαίρομαι; Δημοσιογράφος είμαι και ακούω όλες τις απόψεις. Ξέρετε, όλο τον κόσμο χαίρομαι, γιατί θέλω να τον ακούω και να συνθέτω.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εγώ, κύριε Αυτιά, κοιτάξτε, νομίζω ότι κάποια πρόσωπα έχουν διαδραματίσει ένα ρόλο πολύ συγκεκριμένο. Για τον κ. Φλαμπουράρη μίλησα ήδη από το καλοκαίρι του 2015. Ο κύριος Φλαμπουράρης προσπάθησε τότε να μου ασκήσει επιρροή προκειμένου να μη φέρω τον Στουρνάρα στη Βουλή με βίαιη προσαγωγή, σε ένα πάρα πολύ κρίσιμο χρονικό σημείο. Νομίζω ότι σήμερα, πια, που έχουν καταργήσει την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, την οποία εμείς επανασυστήσαμε ως σωματείο και λειτουργεί πια από τους πολίτες, τώρα πια που υπάρχει η πολλοστή έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που δεν αξιοποιούν, τώρα που έχει περάσει ενάμισης χρόνος και δεν έχουν κάνει τίποτα για να διαγραφεί το Χρέος, αυτό που δεν οφείλεται από τους πολίτες, πρέπει να εξηγήσουν ποιους εξυπηρετούν. Και δεν εννοώ μόνο από τους Δανειστές, εννοώ και από το εγχώριο κατεστημένο.

Γιώργος Αυτιάς: Μάλιστα. Λοιπόν, έχουμε χρόνο να πάμε μέχρι τη Θεσσαλονίκη; Ξέρετε, η εκπομπή έχει και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Όχι. Πάμε σε γρήγορο διάλειμμα. Πολύ γρήγορο διάλειμμα και αμέσως μετά ολοκληρώνουμε την κουβέντα με την κυρία Κωνσταντοπούλου. Ντιρέκτ η Ζωή, σαφέστατη. Διάλειμμα και επιστρέφουμε.

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Γιώργος Αυτιάς:  Πρωινό Κυριακής. Είναι η τελευταία Κυριακή του Ιανουαρίου, και, βέβαια, όπως αντιλαμβάνεστε, και οι εξελίξεις πολλές, και οικονομικές, πολιτικές, θα τα δούμε αυτό. Και, βέβαια, η καθημερινότητα η οποία είναι αμείλικτη, κυρία Κωνσταντοπούλου, και είναι μεγάλη μας η χαρά που είστε μαζί μας σήμερα. Μια καθημερινότητα, η οποία είναι αμείλικτη. Διότι δεν υπάρχει μήνας, δεν υπάρχει μέρα που να μη συζητούν όλοι τι θα γίνει με την ακρίβεια, με τους μισθούς, με τις συντάξεις, με τους φόρους, με το αφορολόγητο, με τις νέες πιέσεις και ούτω καθ’ εξής. Και η πολιτική, τι είναι; Είναι η ρύθμιση των θεμάτων της καθημερινότητας, γιατί όλα τα υπόλοιπα, δόξα τω Θεώ, λένε και κάνουν πολλοί.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Η πολιτική είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Η πολιτική είναι και η ανάληψη της ευθύνης για το παρόν και το μέλλον. Είναι πάρα πολλά περισσότερα, και γι’ αυτό έχει μια σημασία η πολιτική να ασκείται από τους πολίτες, κύριε Αυτιά. 

Γιώργος Αυτιάς: Σωστό. Ακριβώς. Να γυρίσω το ημερολόγιο δύο χρόνια πίσω;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Γυρίστε το.

Γιώργος Αυτιάς: Σαν σήμερα πρέπει να ήταν. Σαν αυτή την εβδομάδα ορκιζόσασταν Πρόεδρος της Βουλής ή είχε κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σαν μια τέτοια Κυριακή, είχαν βγει τα αποτελέσματα των εκλογών.

Γιώργος Αυτιάς: Αν σας το έλεγαν, εγώ δεν θα το πίστευα, ότι κάποια μέρα Τσίπρας και Ζωή θα είναι απέναντι. Δηλαδή, στο όνειρό μου να το έβλεπα, θα έλεγα «αποκλείεται». Αποκλείεται, γιατί; Γιατί ήξερα πολύ καλά τις θέσεις σας, ήξερα πολύ καλά τον κ. Πρωθυπουργό, αλλά τελικά, κυρία Κωνσταντοπούλου, δεν ήξερα ούτε εσάς ούτε τον Τσίπρα.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Γιατί το λέτε αυτό;

Γιώργος Αυτιάς: Γιατί τα πράγματα σας έφεραν απέναντι.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ναι, αλλά νομίζω…

Γιώργος Αυτιάς: Είστε απέναντι από τον Τσίπρα, τελικά; Τι έγινε;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Βεβαίως, είμαι απέναντι. Αυτό που θα σας πω με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια είναι ότι χαίρομαι γιατί εγώ είμαι εκεί που ήμουν. Με την έννοια ότι…

Γιώργος Αυτιάς: ΣΥΡΙΖαία δυνατή, δηλαδή, αυτό θέλετε να πείτε;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όχι, όχι, καθόλου. Εγώ δεν ήμουν, κύριε Αυτιά, ποτέ κομματικό στέλεχος ούτε είχα βγει από τον κομματικό σωλήνα. Στον ΣΥΡΙΖΑ γράφτηκα αφού εξελέγην βουλευτής, το 2012.

Γιώργος Αυτιάς: Δεν ήσασταν κομματικό στέλεχος; Πρώτη φορά το ακούω.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ναι, δεν είχα σχέση ούτε με τα όργανα του…

Γιώργος Αυτιάς: Ήσασταν νομικός, δικηγόρος δηλαδή, και απλά συμπαθούσατε, συμπλέατε.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Είχα μια άλλη διαδρομή, από το φοιτητικό κίνημα, ανεξάρτητες φοιτητικές παρατάξεις. Εκείνο που θέλω να πω είναι το εξής: προσωπικά αισθάνομαι πολύ καλά, γιατί είμαι απολύτως σε θέση να σας πω σήμερα αυτά που έλεγα ακριβώς πριν δύο χρόνια και να τα υπερασπιστώ. Να σας πω γιατί αυτά, στα οποία ελπίσαμε και επενδύσαμε όλοι πριν από δύο χρόνια, δεν είναι χαμένα. Κάποιοι μπορεί να τα πέταξαν, να τα πρόδωσαν, να τα τσαλαπάτησαν, αλλά από εμάς εξαρτάται, όχι απλώς να τα διεκδικήσουμε, αλλά και να τα κάνουμε πράξη. Εγώ, κύριε Αυτιά, πάντοτε θα θυμάμαι πώς ήταν σαν να έφυγε ένα μαύρο πέπλο πάνω από τη χώρα στην ανακοίνωση του αποτελέσματος των εκλογών το 2015.

Γιώργος Αυτιάς: Εδώ καθόμασταν εκείνο το βράδυ. Θυμάστε το βράδυ των εκλογών;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Πάντοτε θα θυμάμαι και με νοσταλγία αλλά και με αισιοδοξία εκείνες τις συγκεντρώσεις μέχρι τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, που ήταν ένα όνειδος και που έπρεπε να ανατραπεί. Πάντοτε θα θυμάμαι εκείνες τις συγκεντρώσεις χωρίς αστυνομικούς, χωρίς καταστολή, που ανέπνεες ελεύθερα. Πάντοτε θα θυμάμαι ότι όλα ήταν ανοιχτά μπροστά μας. Και ξέρω πολύ καλά, κύριε Αυτιά, ότι ήταν ζήτημα πολιτικής βούλησης και πολιτικού και ηθικού αναστήματος αυτά όλα, τα οποία ψήφισε ο λαός το 2015 και τον Γενάρη και τον Ιούλιο, να γίνουν πράξη. Εγώ είμαι εδώ για να γίνουν πράξη. Κάποιοι ήταν εκεί και είναι εδώ για να καθίσουν στην καρέκλα τους.  Εγώ είμαι εδώ για να τα κάνουμε πράξη. Ο κόσμος δεν πρέπει να πιστέψει ότι ήταν όλα μια αυταπάτη, ότι ήταν μια φενάκη. Όχι. Ο κόσμος πρέπει να θυμηθεί εκείνες τις μέρες, πρέπει να θυμηθεί την ελπίδα του και να μην την εγκαταλείψει, πρέπει να θυμηθεί την αξιοπρέπειά του και να τη διεκδικήσει και πρέπει να συνειδητοποιήσει ο καθένας και η καθεμιά ότι αυτό που κάποιοι θέλουν –ένα ολόκληρο σύστημα παλεύει για να τους πείσει- ότι δηλαδή είναι μόνοι τους, ότι είναι μειοψηφία, ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, είναι το απόλυτο ψέμα και αναδεικνύει –τι;- κύριε Αυτιά;

Γιώργος Αυτιάς: Τι;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Αναδεικνύει αυτό που φοβούνται. Τι φοβούνται; Τη δύναμη των πολιτών. Η δύναμη των πολιτών είναι σαρωτική. Και, αν την ασκήσουμε, θα είναι και ανατρεπτική.

Γιώργος Αυτιάς: Αν θέλετε, μου απαντάτε σε αυτό το ερώτημα που θα σας θέσω.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σε όλα θα σας απαντήσω, αλίμονο. Δεν υπάρχει ερώτημα που δεν πρέπει να γίνει.

Γιώργος Αυτιάς: Αν  θέλετε μου απαντάτε γιατί μπορεί να άπτεται κάποιων δυσκολιών.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εγώ δεν δυσκολεύομαι ούτε με τις ερωτήσεις ούτε με τις απαντήσεις.

Γιώργος Αυτιάς: Θέλω να μου περιγράψετε τη στιγμή που είπατε στον Πρωθυπουργό «Αλέξη, φεύγω από τον ΣΥΡΙΖΑ, τελειώσαμε».

 Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν υπήρξε στιγμή που είπα «φεύγω από τον ΣΥΡΙΖΑ». Εγώ έμεινα, κύριε Αυτιά, στη θέση μου, της Προέδρου της Βουλής, μέχρι τη διάλυση της Βουλής. Η Βουλή διαλύθηκε βιαίως και αντισυνταγματικά στα τέλη του Αυγούστου. Υπερασπίσθηκα από τη θέση αυτή το ΟΧΙ των πολιτών. Έφτασα να είμαι πάρα πολλές στιγμές απολύτως μόνη σε αυτή την υπεράσπιση, χωρίς να υποτιμώ ότι υπήρξαν, φυσικά, άνθρωποι  που αντιστάθηκαν…

Γιώργος Αυτιάς: Την τελευταία συνάντηση τη θυμάστε; Πού ήταν: Στη Βουλή; Στο κόμμα; Πού;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εννοείτε κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον κύριο Τσίπρα;

Γιώργος Αυτιάς: Που του είπατε «γεια σου, φεύγω».

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν είπα, κύριε Αυτιά, εγώ φεύγω. Διότι δεν θεωρώ ότι εγώ έφυγα, εγώ παρέμεινα στις θέσεις μου. Ο ΣΥΡΙΖΑ για μένα που υπήρχε και που υπήρξε, δεν υπήρχε πια όταν αποφάσισαν κάποιοι, στον όνομα μια άλλης συλλογικότητας και μιας άλλης πορείας, να φέρουν Μνημόνια και να τα ψηφίζουν. Για μένα ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε τότε…

Γιώργος Αυτιάς: Προσπάθησε ο Τσίπρας να σας πει «Ζωή, μείνε, είμαι εδώ, να δούμε τι μπορούμε να κανουμε». Προσπάθησε; Ή είπε «εντάξει, παιδιά, αφού διαφωνεί, στο καλό»;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κύριε Αυτιά, σας θυμίζω ότι τότε έγινε ένα πολύ χυδαίο παιχνίδι, μια πολύ χυδαία επιχείρηση στοχοποίησής μου και δαιμονοποίησής μου. Μέσα συνδεδεμένα με το πρωθυπουργικό γραφείο με παρουσίαζαν από τρελή, γραφική, ψυχοπαθή και ούτω καθ’ εξής. Την ημέρα ψήφισης του Μνημονίου τα κεντρικά Μέσα, που συνδέονταν με τον πρωθυπουργό, με πηχυαίους τίτλους με εμφάνιζαν ως ψυχοπαθή και το ίδιο και ο κ. Φλαμπουράρης, που θα τον έχετε σε λίγο, από τηλεοράσεως ισχυριζόταν ότι για να υπερασπίζεται κανείς ότι δεν πρέπει να περάσει το Μνημόνιο, πρέπει να έχει κάποιου είδους διαταραχή.

Θέλω, λοιπόν, να πω το εξής: εδώ παίχτηκε ένα ανέντιμο παιχνίδι, το ανέντιμο παιχνίδι αυτό μετήλθε όλα τα μέσα χυδαιότητας και λάσπης. Τα ίδια, τα οποία επιστρατεύονται και σήμερα. Όμως, εγώ είμαι πάρα πολύ σίγουρη ότι ο κόσμος, ο λαός, οι πολίτες, καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά και, ενάμιση χρόνο μετά, μπορούν πολύ καλά να καταλάβουν ποιοι τους κορόιδεψαν και ποιοι τους υπερασπίσθηκαν. Εκείνο το οποίο πρέπει να συνειδητοποιήσουν είναι ότι, τώρα πια, την Ιστορία θα τη γράψουν οι πολίτες, θα τη γράψουμε όλοι μαζί, διεκδικώντας το περιεχόμενο της Δημοκρατίας, το περιεχόμενο των αποφάσεών μας, το περιεχόμενο του ΟΧΙ μας. Το ΟΧΙ, κύριε Αυτιά, ισχύει. Δεν πρέπει κανείς να ενδώσει στην προπαγάνδα, που λέει ότι το ΟΧΙ τελείωσε. Το ΟΧΙ ισχύει και είναι δεσμευτικό μέχρι σήμερα και στέλνει στη φυλακή όλους εκείνους, είτε είναι κυβερνητικοί είτε είναι διεθνείς παράγοντες, που παραβιάζουν τη δεσμευτική, ευθεία, συντριπτική λαϊκή εντολή.

Γιώργος Αυτιάς: Σας ευχαριστώ θερμά.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σας ευχαριστώ κι εγώ θερμά και να σας πω ότι γι’ αυτά όλα τα πράγματα, βέβαια, εμείς δεν μιλάμε μόνο από τηλεοράσεως, μιλάμε και απευθείας με τους πολίτες. Θα έχουμε την άλλη Δευτέρα στις 6 Φλεβάρη μια μεγάλη συγκέντρωση, όπου θα ανακοινώσουμε πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες που ξεκινάνε – συνεχίζονται στην πραγματικότητα, αλλά ξεκινάνε από το Φλεβάρη. Θα είναι στη «Σφίγγα» και θα έχουμε, νομίζω, την ευκαιρία να δείξουμε ότι την πραγματική δύναμη την έχουν οι πολίτες.

Γιώργος Αυτιάς: Σας ευχαριστώ θερμά, κυρία Κωνσταντοπούλου. Να είστε καλά.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σας ευχαριστώ κι εγώ.